Karakter van het gebouw

In 1923 werd op een door bomtrechters en Duitse stellingen doorwoelde weide bij de samenvloeiing van IJzer en Handzamevaart, gestart met de bouw van een nieuwe mechanische grootmaalderij én olieslagerij. De vennootschap die de nieuwe fabriek beheerde, kreeg de naam Société Anonyme de Minoteries et Huileries de Dixmude, die mettertijd vernederlandste tot NV Bloemmolens en Olieslagerijen van Diksmuide. Dominerend op de industriële site was het hoofdgebouw dat omwille van brandgevaar door verhitting van het graan, uit twee fabriektorens bestond. Deze torens waren alleen door een zadelvormig afdak voor overslagfuncties met elkaar verbonden. Met hun betonnen hoofdstructuur, die zich zichtbaar aftekent in de gevels en een grote belasting door zware machines toelaat, sluiten ze aan bij de sinds het prille begin van de 20ste eeuw gangbare fabrieksarchitectuur.